مردی كه آســمان بــه زمین داده بود كو

در ســـجده‌اش شـــبانه غــزل می‌ســرود كو

مردی كه از مدینـه به این خاك پا گذاشت

روشـــن‌تـــر از ســتاره و خورشــید بـود كو

آن مرد ســبز پـوش، غزل نوش هشتمین

در  كوچــــه‌هــــا نـــماز، اقـــامه نـــمود كو

مردی كه بـــــا طنیـــــن لا الای خـــود

گرد و غبـــــار، از تــــن شــــهری زدود كو

دسـتی اشـاره كرد و خروشـید رود شهر

آن دســــــت و آن تلاطــــــم و امواج رود كو

یــك  مرد نیســت كه ضامن آهو شود چرا

نـــور الهـــدی، چـــراغ خــدا، مرد جــود كو

امشــب چگونــه وصـف كنـم ماهتـاب را

دعبــــل كه  آفتــــاب جهــــان را ســــتود كو

بـــا من بخـــوان ترانــه سرســبز بــاغ را

ای ســـــروناز نغـــــمه گل در ســـــجود كو

آنجاســت ســمت بــاور دل، بـاغ آسمان

مأمون كه روی بســــــتر زر می‌غنـــــود كو

بـا یـك بغل شكوفه و گل می‌رسد بهار

مردی كه بــــال چلچلــــه را می‌گشــــود كو

فـــردوس، امتــداد مســیر نـگاه اوسـت

ای ابرهـــــــای معجــــــزه، رود خلــــــود كو

بــاران! ببــار تــا هــمه ایــمان بیاوریـم

در آیــــه‌هـای چشـم تـــو ابـــر كبـــود كو

ایـن روزهای سبز كه میلاد این گل است

در رقص واژه‌ها، دف و نی، چنگ و عود كو

علی دولتیان