پيامبر اسلام هم چون پدري مهربان حسن خلق و رافت وخود را به يكسان متوجه ديگران مي نمود از امور دنيوي تنها تقواي اهل تقوي نظر او را جلب مي كرد. لباسش بسيار ساده بود و هر چه مي يافت و مباح بود بر تن مي كرد و به نوع پوشاك توجهي نداشت و فقط سادگي و نظافت آن مهم بود.ودر زماني كه بزرگان به مركب خاصي سوار مي شدند تا با آن به ديگران فخر فروشي كنند رسول خدا برهر چه ممكن بود سوار مي شد. چه اسب و چه شتر و يا استر و اگر پياده اي را در مسيرش مي ديد بر مركب خويش سوار مي كرد چه بنده و عبد و چه آزاده.